Bu ay sizler için değerli sanatçı Haldun Dormen ile hem röportaj yaptık hem de fotoğraf çekimi gerçekleştirdik. Bakalım Haldun Hoca neler söylemiş?
Hocam, öncelikle sormak istiyorum; Çocukluğunuz nasıl geçti? Haldun Dormen nasıl bir çocuktu?
Benim çocukluğum çok güzel geçti. Ben bir kere varlıklı bir ailenin oğluydum. Şımarık yetiştirildim belki ama hiç bir zaman fazla şımarmadım. Almanca biliyordum. Bir alman dadım vardı çünkü. Yani Türkçe ve Almancayı aynı zamanda öğrendim. İlkokula gittiğim zaman Türkçe’yi almanca şivesiyle konuştuğum için benimle alay ettiler. O zaman karar verdim, ben Türkçe’yi herkesten iyi öğreneceğim diye. Belki oyuncu olmamın nedenlerinden biri de o. Ama hep organize bir çocuktum yani. Partileri ben ayarlardım, insanları ben bir araya getirirdim. Fakat sekiz yaşında ayağımdan bir ameliyat oldum. Düşmüştüm çünkü top oynarken. Ameliyatta sakat kaldım. Hala o sakatlığım devam ediyor. O sakatlığımı, bende herkes gibiyim içgüdüsüyle belki de rahat atlattım.
Peki aileniz ile ilişkileriniz nasıldı o dönemlerde?
Ailemle ilişkilerim çok iyiydi. Babam çok uygar bir adamdı. Başarılı bir iş adamının, 1950’li yıllarda oğluna, “oyuncu olabilirsin, ama olacaksan en iyisi ol” demesi çok önemli bir şeydir. Babamı her zaman minnetle anıyorum. Çünkü o zamanlar çok geçerli görünmüyordu. Ama babam, başka oğlu olmamasına rağmen, işlerinin başına benim geçmemi beklemesine rağmen benim isteğimi, dileğimi kabul etti ve tabii olabilirsin dedi, bana yardım etti.
Hocam peki tiyatro fikri nasıl ortaya çıktı?
Benim içimde hep vardı zaten, ben öyle doğdum. İlk başta tiyatro değildi, sinemaydı zaten. Sinemadan çok etkilenmiştim. Müzikallerden de çok etkilenmiştim. Sonra benim kukla tiyatrom vardı, kukla tiyatrosu yapıyordum. Orada oyunlar yazar, oyunlar oynatırdım. Fakat ben tiyatrocu olmayı düşünmezdim. Sinemacı olmayı düşünürdüm. İlk önce iyi bir tiyatro eğitimi alıp öyle sinemacı olayım dedim. Sonra Amerika’ya gittim. Yale Üniversitesinde tiyatro okurken, tiyatroya aşık oldum ve tiyatroda kaldım. Filmde yaptım ama aslında tiyatrocuyum.
Şimdiye kadar en çok gurur duyduğunuz işiniz hangisi oldu? En çok neyden gurur duydunuz?
En çok yetiştirdiğim insanlardan gurur duydum. Çünkü yüzlerce insan yetiştirdim. Onları görünce iftihar ediyorum. İşte sonlardan bir sürü insan var etrafında. Caner de onlardan bir tanesi. (Caner Tör) Onların bir araya gelmesi, bir noktaya varması beni çok gururlandırıyor. En severek düşündüğüm rolüm Şahane müzikalindeki rolüm. Yönetmen olarak ilk batılı müzikali getirdim. ondan çok gurur duyuyorum. Sokak kızı mihriba. Geriye baktığım zaman herşeyden gurur duyuyorum. İyi ki diyorum yapmışım bunları. Çok inişler, çıkışlar oldu ama bugün insanlar beni çok sevgiyle karşılıyorlar. O da beni çok gururlandırıyor.
İki kere iflas etti tiyatrom…
Peki pişmanlıklarınız var mı hocam?
Yok. Benim hiç bir zaman büyük bir pişmanlığım olmadı. Ben arkaya bakmadığım için, niye bunu yaptım demedim hiç bir zaman hayatımda. İki kere iflas etti tiyatrom. Ama ikisinde de ne yapayım?
Kitaplarınızda kendi hayatınızı anlattınız belli bir döneme kadar. Dördüncü bir kitap yazsaydınız neleri anlatırdınız ?
Önümüzdeki haftalarda çıkıyor. “Nerede kalmıştık” isimli bir kitap. Çünkü benim son kitabım 2002 de bitiyor. 2002’den bugüne kadar olan devri yeniden anlattım. Yeni kitabın ismi de “Nerede Kalmıştık”.
Müfettiş oyunundan bahsetmek ister misiniz?
Ben 328. oyunu oynayacağım yarın. Bu büyük bir rekor bence. Yabancı bir ülkede bu kadar oynanması görülmemiş bir şey bence. Fransada da oynuyordur belki ama yabancı bir ülkede ingiltere de, amerika da, rusya da hiç bir yerde bu kadar uzun oynamadı. Onun için Türkiye bir rekor kırdı bunda ve bundan da gurur duyuyorum. Müfettişi teklif ettiklerinde çok hoşuma gitti çünkü müfettiş çok önemli bir klasik. Rol bana çok uygun değil ama uygun olmaması daha da hoşuma gitti. Elimden geldiği kadar uygun olmayan rolü canlandırmaya çalışıyorum. Galiba da başarılı oldu. Çünkü insanlar çok severek alkışlıyorlar.
